Autodestrukcja

Divine

a bo

właśnie w listę "do zrobienia" na jutro wpisałam "umówić się do psychiatry"
bo zupełnie wypadłam z życia ostatnio i skoro ja nic nie umiem z tym zrobić, to może chociaż lek pomogą
albo i nie

Generalnie, uważam, że psychiatra może dużo więcej, niż psycholog. Nie tylko dlatego, że to lekarz i może wypisywać recepty. Generalnie, są to ludzie, którzy musieli poświęcić znaaaaacznie więcej niż psycholodzy, aby robić to co robią. Są o niebo inteligentniejsi, generalizując. Tyle, że czysta inteligencja nie wystarczy do zrozumienia drugiego człowieka, zwłaszcza jego problemów, bo same wykute mechanizmy zaburzeń i chorób to bardzo lichy oręż. Stąd chyba głównie wielu z nich nie nadaje się do swojego zawodu. Jednak, uważam, że psycholodzy mają trochę zbyt empatyczno-ideologiczne widzenie, że faktyczne zrozumienie istoty rzeczy leży w gestii psychiatrów. Ogólnie, bardzo ich szanuję. A jednak...oczekuję tylko tego, recepty właśnie. Na ściśle wyselekcjonowany problem. Trochę to głupie, wiem.

A wy? Jakie są wasze oczekiwania? Doświadczenia?
Nie macie też wrażenia, że ostatnio mass-media trochę wlały społeczeństu rozsądku do głów w kwestii leczenia psychiatrycznego? Jakoś tak... ludzie chyba mają mniejszą tendencję do uznawania tego za największy wstyd w życiu.

Marla

Chodzę do mojej psychiatry od marca.I muszę przyznać, że chyba w końcu trafiłam na kogoś kompetentnego. Zna się na rzeczy, pracuje na oddziale ED. Oczywiście awantury mamy za sobą Very Happy

i tak, jak poprzedniego psychiatrę, a był on idiotą zupełnym, miałam owiniętego wokół palca i mogłam manipulować na prawo i lewo, ona się nie dała temu, co budzi we mnie respekt i szacunek.

Black Rose

fakt - ludzie coraz bardziej tolerancyjnie podchodza do psychiatrycznego leczenia, ale jednak to mlodsze pokolenie. dla mojej mamy jest to wstydem i generalnie wsadziła mnie do worka z prawdziwie niezrównowazonymi i zamkniętymi na oddziale chorymi.
Marla dobrze, że trafiłaś na dobrego lekarza, to cholernie wazne, żeby leczył nas ktoś znający się na rzeczy. ten, którego opisujesz brzmi w niewyobrażalnie wręcz. że też tacy ludzie mają jeszcze prawa wykonywania zawodu;/
osobiście za posrednictwem koleżanki trafiłam do świetnego psychiatry, który rozmawia z tobą jak ze starym znajomym, tworzy swobodną i luźną atmosferę i nawet nie wiesz kiedy wszystko o tobie wie;)
skierował mnie na terapię indywidualną, ale czekam póki co, bo lista długa a terapeutów mało.
a co do leków - długi czas byłam przeciwna, ale biorę już prawie 2 miesiace i muszę przyznać, że jest dużo lepiej. co prawda miały ograniczyć napady obżarstwa ( nie bardzo to wyszło ), ale wróciła mi motywacja i chęci i pewność siebie podskoczyła niesamowicie, więc jestem zadowolona.